KINEZYTERAPIA INDYWIDUALNA

Kinezyterapię od innych form usprawniania wyróżnia szeroki zakres oddziaływania uzyskiwanego poprzez różne formy i metody stosowanych ćwiczeń.

W zależności od sposobu wykonywania ćwiczeń wyróżnia się:

  • ćwiczenia bierne, wykonywane przez terapeutę i bez czynnego współudziału pacjenta
  • ćwiczenia czynne, wykonywane przez pacjenta pod kierunkiem lub przy pewnej pomocy rehabilitanta
  • ćwiczenia specjalne, zawierające składową zarówno ćwiczeń biernych, jak i czynnych, wymagające specjalnego prowadzenia, np.: ćwiczenia oddechowe, koordynacyjne, rozluźniające, synergistyczne, inne.

Metoda PNF

Metoda PNF czyli proprioceptywne nerwowo-mięśniowe torowanie ruchu (ang. proprioceptive neuromuscular facilitation), to metoda kompleksowej kinezyterapii, oparta na neurofizjologicznych zasadach wykonywania czynności ruchowych i ich rozwoju w trakcie życia człowieka, wykorzystywana do odzyskiwania utraconych lub kształtowania zaburzonych umiejętności ruchowych. uchy stosowane w tej metodzie są zgodne z naturalną pracą mięśni i stawów. Każdy ruch odbywa się w trzech płaszczyznach, co wymusza zaangażowanie do pracy maksymalnej ilości włókien mięśniowych. Wielokrotnie powtarzany ruch może spowodować utworzenie nowego wzorca ruchowego, czyli przywrócić przewodnictwo nerwowe w uszkodzonym obszarze. Terapia metodą PNF  postrzega pacjenta całościowo. Nie ogranicza się tylko do pracy z niesprawną częścią ciała, ale wykorzystuje w terapii również zdrowe regiony ciała. Jest bezbolesna, wysoce edukująca pacjenta i skuteczna.

Wskazania do stosowanie gimnastyki metodą PNF

Neurologiczne:

  • przebyte incydenty naczyniowe Ośrodkowego Układu Nerwowego jak udary mózgu i -przebyte krwotoki.
  • choroby związane z utrzymaniem równowagi
  • choroby powodujące zaburzenia w utrzymywaniu równowagi,
  • choroby które powodują upośledzenie stereotypu chodu,
  • stwardnienie rozsiane (SM),
  • choroba Parkinsona.

Ortopedyczne:

  • pacjenci pooperacyjni, przy zaburzeniach funkcji mięśni w postaci niedoboru masy oraz siły mięśniowej,
  • choroby mięśni szkieletowych (m.in. dystrofie,zaburzenia metaboliczne, zmiany zapalne),
  • złamania i zwichnięcia
  • uszkodzenia tkanek miękkich aparatu ruchu: mięśni, ścięgien, więzadeł, torebek stawowych,
  • zaburzenia tzw. propriocepcji jako następstwo doznanego urazu tkanek miękkich,
  • zaburzenia prawidłowej postawy – reedukacja posturalna,
  • bóle kręgosłupa segmentu szyjnego, piersiowego oraz lędźwiowo-krzyżowego,
  • neuralgie nerwu trójdzielnego oraz twarzowego,
  • zaburzenia funkcji wegetatywnych (oddychanie, połykanie, artykulacja),
  • leczenie stawów hypermobilnych – stabilizacje stawów kręgosłupa oraz kończyn.

Metoda McKenziego 

Metoda McKenziego wyróżnia się na tle innych metod leczenia bólu kręgosłupa. Metoda ta skupia się na eliminacji przyczyny bólu, a nie tylko na tymczasowym uśmierzeniu dolegliwości bólowych. Dzięki temu terapia przynosi trwałe efekty, co oznacza, że ból kręgosłupa rzadko kiedy powraca. Metoda McKenziego inaczej MDT czyli Mechanical Diagnosis & Therapy jest to system diagnostyczno-terapeutyczny znany i stosowany na całym świecie.

Twórcą tej metody jest nowozelandzki fizjoterapeuta Robin McKenzie. Całość oparta jest na EBM (Evidence Based Medicine – Medycyna Oparta na Faktach, czyli zgodna z wiedzą naukową) oraz zgodna jest z anatomią prawidłową, fizjologią człowieka oraz biomechaniką kliniczną. Ogromną zaletą tej Metody jest usuwanie przyczyn powstawania, a nie tylko objawów dolegliwości. Co za tym idzie jest ogromnie skuteczna i pomaga nie tylko pozbyć się dolegliwości, które pacjent ma aktualnie, ale także istotnie zmniejsza ryzyko pojawienia się nawrotów epizodów bólowych. Klinicysta po dokładnej analizie problemu dobiera jedno ćwiczenie oraz konkretne wytyczne dostosowane do schorzenia danego pacjenta. Zazwyczaj chory realizuje swoje zalecenia zupełnie samodzienie.

Nie potrzeba specjalnego stroju, sprzętu, a ćwiczenia są na tyle proste, że można je wykonywać w domu, jak i w trakcie przerwy w pracy. Dzięki temu pacjent jest aktywny w procesie rehabilitacji i ogranicza to konieczność codziennych wizyt/zabiegów. Metoda ta jest całkowicie bezpieczna. Wszystko odbywa się zgodnie z zasadą stopniowania siły tj. najpierw pacjent wykonuje ruch samodzielnie, potem z własnym dociskiem, potem z pomocą terapeuty, a dopiero potem, jeśli jest to w ogóle potrzebne, jest miejsce na tzw. techniki manualne, czyli mobilizację, czy też manipulację.

Co więcej dzięki genialnemu i bardzo szczegółowemu wywiadowi można wyłapać poważne patologie, co ma olbrzymie znaczenie zwłaszcza u pacjentów z nowotworem. Jest dedykowana dla każdego. Zarówno dla tych, którzy mają dolegliwości oraz jako profilaktyka pierwotna, czyli edukacja w zakresie ergonomii. Pacjent po wizycie wie, rozumie i potrafi wykonywać czynności życia codziennego w prawidłowych wzorcach ruchowych, co pozwala zapobiegać powstawaniu przeciążeń w narządzie ruchu.